Passie voor het onderwijs?!

01/02/2019

‘Jeetje, werk jij in het onderwijs? Oh, daar werken echt mensen met passie! Goed hoor, dat er eindelijk gestaakt gaat worden. Jullie worden ook totaal niet serieus genomen! Het ziekteverzuim is enorm hoog hè? Begrijpelijk hoor, alles wordt maar op jullie bordje gegooid. En dan heb ik het nog niet eens over al die mondige ouders van vandaag de dag. Wow, respect!’ Dit is een selectie van wat ik te horen krijg wanneer ik aan mensen vertel dat ik in het onderwijs werk. Ze kijken dan ook verbaasd als ik reageer met: ‘dat valt wel mee hoor. We hebben het er zelf naar gemaakt. We hebben het in de beeldvorming voor elkaar gekregen dat we ‘zielige’ mensjes zijn met katoenen tasjes en spandoeken, dat we kapot gaan aan de werkdruk en dat we geen enkele regie meer hebben over onze eigen school. En dat ook nog eens voor een hongersalaris.’ Mijn gesprekspartner kijkt mij na dit antwoord vaak glazig aan en eindigt niet zelden met: ‘maar jij was toch zzp-er?’ Dat klopt, maar in dit verband maakt het niets uit.

Natuurlijk gebeurt er veel in het onderwijs. Natuurlijk zie ik leerkrachten worstelen met de indeling van hun tijd; wat moet/mag en hoe dan? Ik zie ook de druk van buitenaf; wanneer er een maatschappelijk probleem is, gaat het vaak op het bordje van het onderwijs. U vraagt, wij voeren braaf uit. En dan is er nog die grote oudergroep die ons graag vertelt hoe wij het aan moeten pakken. Wat nou gezamenlijk optrekken? In de nieuwe onderwijs CAO, ongeveer 380 bladzijden dik, gaat het tot mijn verbazing op geen enkele bladzijde over onderwijs. Het gaat vooral over rechten van de werknemers: verlof, reisvergoeding, loonsverhoging, inspraak, enz. Logisch, maar moet dat in een boekwerk van 380 pagina’s? Het straalt wantrouwen en passiviteit uit. Wij, praktijkmensen, kunnen toch prima voor onszelf zorgen? Wij weten toch wat onze missie is? Wij weten toch hoe we dat willen, kunnen en moeten doen? Het ‘moeten’ is omdat onze kinderen recht op goed onderwijs hebben. Dat is onze basis. En moeten we daarvoor meer gepassioneerd zijn dan de treinmachinist die dol is op zijn locomotief of de kaasboer die houdt van iedere kaas die we kopen? Ik denk van niet. Ik ben van mening dat het prioriteitenlijstje eens opgeschoond moet worden. Prioriteit 1: goed onderwijs. Prioriteit 2: goed onderwijs blijven verzorgen en prioriteit 3: alles wat na goed onderwijs komt. Wanneer er goed onderwijs wordt verzorgd komen vanzelf de zaken in beeld die nu heel veel tijd en frustratie kosten: door goed onderwijs zijn er minder gesprekken met boze ouders, is er minder uitval van kinderen, een toename van het sociaal welbevinden van kinderen en hun ouders, en zijn er minder gesprekken nodig met externe instanties over alle etiketten die wij graag op kinderen plakken. Plakken we voor de kinderen of voor onszelf? Kortom: ik geloof in passie voor goed onderwijs, in al haar facetten. Ik geloof ook dat we daar actief in moeten gaan staan. Daar ligt de kans voor het onderwijs!

Stan Put
put2gether

01/02/2019 Stan Put