Het grootste probleem van het onderwijs is het imago!

14/02/2019

Het is de schuld van de media dat we zo’n slecht imago hebben in het onderwijs. Zij schrijven het onderwijs aan gort. Niemand kiest meer voor het beroep. Er lopen te veel parttime juffen rond en de vergrijzing maakt de beroepsgroep ook geen aantrekkelijke, energieke omgeving. Dan hebben we ook nog de scheldende leerling waarbij de appel niet ver van de boom lijkt te vallen. Het zijn hun ouders die de macht in de school graag overnemen.

Het is samengevat de inhoud van de aanhoudende publiciteit over het onderwijs. Zelf heb ik ruim 20 jaar ervaring in het onderwijs en op alle niveaus heb ik ervaring. De laatste jaren in de functie van interimmer. Het is telkens weer pijnlijk de in de media benoemde onderwerpen in de praktijk terug te zien.

Kinderen brengen ongeveer de helft van hun jeugd door op school. Daaruit zou je kunnen stellen dat het onderwijs voor een belangrijk deel mede verantwoordelijk is voor de veranderende wereld waarin wij leven. Een tijdperk waarbij het individualisme leidend is. Een wereld waarin verharding en uitbuiting dagelijkse kost is.
Redenerend op de lijn dat een kind de helft van zijn jeugd op school doorbrengt, is de aanklacht snel gemaakt dat het niveau van lezen, schrijven en rekenen van de jeugd dalende is. Dat onderwijs, dat deugt niet op een heleboel vlakken, hoor je zeggen. Of denken…

Dat het niet aan de ouders, de opvoeding of andere mogelijke externe oorzaken ligt, daarover is de oudergroep van deze nieuwe tijd het in ieder geval eens. Deze groep weet uitstekend wat hun kinderen nodig hebben, dat zij altijd gelijk hebben, dat hun kind uniek is en heel veel talent bezit waar veel tijd aan besteed moet worden. Deze ouders willen niet horen dat hun kind de grootste hufter van de groep is. Dat ligt aan de leerkracht, het type onderwijs of aan andere kinderen. En de zin ‘wie kent zijn kind nou het beste’ wordt door hen ook heel gemakkelijk ingezet.

Wat ik vooral zie is dat onderwijsteams vol overgave hun werk, zo goed en zo kwaad als het gaat, uitoefenen. Het lef ontbreekt hen echter om stelling te nemen en grenzen te stellen. Aan de leerlingen, maar zeker ook aan de ouders. Alles gaat met nuances. Het is in het huidige systeem ‘wij leerkrachten en zij, leerlingen en ouders’.

Ja, wij leven in een veranderende samenleving. Een samenleving waarin individualisme bijna de norm geworden is. Gaan wij daar als beroepsveld braaf in mee? Luisteren we naar de schreeuwende eenlingen of gaan wij staan voor onze professionaliteit en gedragen wij ons ook zo? Hoe serieus nemen wij onszelf? Blijven we het braafste jongetje van de klas?
Naar mijn idee is het tijd om als beroepsgroep te gaan staan. We moeten onszelf veel meer als professionals zien en, belangrijker nog, ons daar ook naar gaan gedragen. Ouders, beroepsveld en overheid kunnen paradoxaal genoeg, alleen samen een vuist maken en het onderwijs uit het ‘Slob’ trekken en van een beter imago voorzien.

14/02/2019 Stan Put